(Ουκ οίδατε γαρ πότε ο καιρός
εστιν)
κατά Μάρκον (ιγ’ 33)
Αιώνιος σ’ αυτή την πλάση
δεν έζησε ποτέ
κανείς.
Στίχοι: Δημήτρη Παπέϋ (Δ.Γ.Παπαχατζή)
Πάνω στου πόνου το κρεβάτι
το σώμα σου χλωμό κερί
σπασμένο ύπαρξης κατάρτι
με ξεσχισμένο το πανί.
Σαν ναυαγός σ’ άγνωστα πλάτη
μάταια ψάχνεις να σωθείς
είναι η ώρα η εσχάτη
και θάνατος πρωτοστατεί
Νιώθεις το τίποτα του κάτι
το τέλος ψάχνει να σε βρει
και η σκιά σου απ’ χάρτη
δεν καταφέρνει να κρυφτεί.
Τα πλούτη σου μια αυταπάτη
μια φαντασία η χλιδή
το κάλος σου μορφή φευγάτη
μια πρόσκαιρη αναλαμπή
Στη γκαρνταρόμπα τη λουσάτη
ψάχνει ο χάρος για πανί
μ’ αυτό που θέλει να σκεπάσει
τ’ άψυχο δόλιο σου κορμί.
Πιο πέρα βλέπω τον σακάτη
που στην αυλή σου επαιτεί
μ’ άγια μορφή και αεράτη
στον ουρανό ν’ ακροβατεί.
Αυτόν που ήλθε την υστάτη
αυτόν που ζήτησε ψωμί
κι’ εσύ λευτέρωσες τον σκύλο
να του ξεσχίσει το κορμί.
Τώρα με χάρο αγωγιάτη
δυο επιβάτες μιας ζωής
αυτού με δάκρυα γεμάτη
σένα με δίψα για χλιδή
Σήμανε ώρα δωδεκάτη
σφάλισε η πόρτα της ζωής
η σάρκα στοίχειωσε το σώμα
τώρα πια κρίνεται η ψυχή
Η Κρίση Του δικαιοτάτη
για την αιώνια τη ζωή
άγγελο βρήκε τον σακάτη
μαύρη σου βρήκε την ψυχή.
Έφθασε η ώρα η εσχάτη
το σώμα λιώνει μες’ την γη
τώρα ψυχή χωρίς προστάτη
στην άβυσσο έχει βρεθεί.
Ε συ που ζεις στην αυταπάτη
και τους φτωχούς περιφρονείς
μάθε αιώνιος στην πλάση
ποτέ δεν έζησε κανείς.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΕΥ
21/3/2019
